Jacek Kaczmarski (1992)
Podpis Jacka Kaczmarskiego
Jacek Kaczmarski (ur. 22 marca 1957 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 2004 w Gdańsku) – polski prozaik, poeta, kompozytor, tekściarz, dziennikarz. Znany jest dzięki piosenkom o tematyce historycznej (np. „Rejtan, czyli raport ambasadora”, „Sen Katarzyny II”, „Lekcja historii klasycznej”) oraz społeczno-politycznej („Mury”, „Nasza klasa”). Powszechnie jest znany jako etos pierwszej Solidarności. Podczas stanu wojennego, jego twórczość była rozpowszechniania w podziemnych wydawnictwach. W opinii społecznej Kaczmarski został zapamiętany jako bard z gitarą, śpiewającą protest songi. Sam Kaczmarski nie przepadał za tym określeniem[1].
Biografia[]
Grób Jacka Kaczmarskiego
Uczył się w XV. Liceum Ogólnokształcącym im. Narcyzy Żmichowskiej. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim[1].
Zadebiutował na Warszawskim Jarmarku Piosenki w 1976 roku[1]. Rok później na Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie zdobył nagrodę za utwór „Obława”[1]. W 1980 roku Jacek Kaczmarski, Przemysław Gintrowski i Zbigniew Łapiński stworzyli program poetycki „Mury”[1]. Pieśń tytułowa, inspirowana piosenką katalońskiego barda Lluisa Llacha okazała się najsłynniejszym dziełem Kaczmarskiego[1]. Piosenka „Mury” stała się hymnem Solidarności oraz symbolem opozycji antykomunistycznej. Jej pełną nadziei w zwycięstwo nad reżimem pieśń kończy jednak pesymistyczna zwrotka, w której poeta śpiewa: "A mury rosną, rosną, rosną/ Łańcuch kołysze się u nóg".
W 1981, podczas stanu wojennego, Kaczmarski wyjechał do Francji, gdzie koncertował z Gintrowskim i Łapińskim[1]. Kaczmarski pracował jako dziennikarz w Radiu Wolna Europa[1]. Kasety, wydawane oficjalnie na Zachodzie, były w Polsce znane dzięki tysiącom nielegalnych kopii[1].
Kaczmarski wzorował się na Włodzimierzu Wysockim, po którym zaczerpnął charakterystyczny styl gry [1]. Inspirował się również twórczością Bułata Okudżawy, Georgesa Brassensa i Boba Dylana[1].
W 1990 roku Jacek Kaczmarski wrócił do Polski. W tym samym roku nagrał album Wojna postu z karnawałem. W 2001 roku ukazał się koncertowy album Live, który stał się złotą płytą.[1].
W 1995 roku Kaczmarski zamieszkał w Australii, gdzie przyjeżdżał do Polski na koncerty[1]. W 2000 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[1]. Rok później świętował 25-lecie działalności twórczej.
W 2002 roku wykryto u Kaczmarskiego raka krtani. Operację przeszedł w Innsbrucku[1]. W wielu miastach Polski zorganizowano koncerty i akcje charytatywne, z których dochody trafiły na leczenie artysty[1]. W 2004 roku Kaczmarski otrzymał Fryderyka za całokształt twórczości, której nie był stanie odebrać osobiście[1].
Trzy godziny przed śmiercią, 10 kwietnia 2004 roku w Wielką Sobotę został ochrzczony w wyznaniu rzymskokatolickim[1]. Jego prochy są pochowane na warszawskich Powązkach Wojskowych[1].
Ciekawostki[]
- Na jednym roku uczył się z Maciejem "Magurą" Góralskim, przyszłym perkusistą grup Kryzys i Walek Dzedzej Pank Bend[2].
Przypisy